hoe klein kan jij zijn? Pas je in een kubus? Pas jij in het kleinste maatje van de H&M? Ik niet ik ben te groot, veel te groot. Maar ik kan wel heel erg klein zijn, dat kan ik heel erg goed. Tot het moment dat ik groot wil zijn en dan wordt ik heel erg groot..
Ruimtes en een massa, hoeveel invloed hebben beide op elkaar. Hoeveel invloed heb je op je eigen omgeving en hoeveel is er gekozen voor jou. Door andere of door de wetten van de natuur?
Ben je machteloos of beschikt je over macht?
Ik citeer Tom Morris;
“Veronderstel dat ik zeg: ‘Er is geen slang in deze kamer.’ Dit is een negatief specifiek existentieclaim die een beperkt domein betreft – De kamer waarin ik mij bevind. Ik zou mijn bewering kunnen staven door de kamer uitgebreid te doorzoeken, de stoelen en tafels te verschuiven en overal onder te kijken. Op een bepaald ogenblik zou ik voldoende reden hebben om mijn bewering als bewezen te aanvaarden. Maar als ik had gezegd: ‘Er zijn en waren in dit universum nooit wezens van meer dan honderd kilogram met drie hoofden en acht armen’, hoe zou ik dat dan ooit kunnen bewijzen? Dit is een negatieve existentieclaim die een onbeperkt domein beslaat. Waat moet ik heen om alle relevante gegevens te controleren? Dat is onmogelijk. Ik zou een dergelijke bewering nooit afdoende kunnen bewijzen.
De bewering dat het leven geen zin heeft, is een negatief universeel existentieoordeel dat in principe een onbeperkt domein betreft. Hoe zou iemand dus kunnen aantonen dat dit oordeel juist is? Ik heb nooit een persoon ontmoet die deze vraag overtuigend wist te beantwoorden.”
Aan de hand van dit citaat en andere kan ik dus de conclusie trekken dat ik geen bewijs kan leveren dat het leven geen zin zou hebben, evenmin dat het wel zin zou hebben. Hiermee kom ik machteloos te staan tussen de twee mogelijkheden die ik had.
Dit laat mij tot de enige mogelijkheid, mijn eigen leven zin te geven. Door mijn eigen leven vorm te geven, kan ik mijn leven het nut geven. Als we nu eens kijken waarin ik invloed kan uitoefenen op mijn leven. Hierbij komt er echter dan om de hoek kijken dat niet alles wat er in je leven gebeurd een keuze is die jezelf kan maken. Je bezit geen controle over de omstandigheden van je geboorte, evenmin over veel gebeurtenissen die jou vormen in je leven, het feit dat je leed zal ondergaan in je leven en de werkelijkheid dat je met de dood geconfronteerd wordt. De cultuur waarin ik leef is bepaald en de tijd eveneens. De normen en waarden van mijn cultuur zijn het resultaat van eeuwen voor mij gebeurde gebeurtenissen. En in die geschiedenis heb ik geen tevens weer geen invloed. Toch vormt het de omgeving waarin in nu leef voor het overgrote deel. We voegen het verleden samen met het heden om ons leven structuur te geven. We houden vast aan wat we leren en baseren onze meningen hierop.
En zo blijven er enkel eilandjes binnen mijn bestaan over waar in controle over uit kan oefenen. De keuze of ik pindakaas op chocoladepasta op mijn brood zal smeren, voor mijn lunch. Welk soort brood ik zal eten en wat ik hierbij ga drinken, als ik er wat bij zou willen drinken.
En al deze miljoenen keuzes die ik kan maken hebben een meerkeuze antwoord. Een simpel rijtje met beleg waar ik uit kan kiezen als ik iets op mijn brood wil. Mijn hoofd bestaat uit al deze meerkeuze antwoorden. Hoe ouder ik wordt hoe meer keuze ik toevoeg aan de rijtje, hoe meer ik ken uit hoe meer ik kan kiezen. En kan ik ooit buiten deze grenzen van mijn meerkeuze antwoorden gaan. Zal ik ooit een antwoord vinden wat niet al voorgebakken lag in het universum?
Pas jij in die kubus? (welke kubus zul je jezelf afvragen?) Nou gewoon de kubus van je eigen leven, of wordt jij te groot voor de meerkeuze vragen?
Ik weet zeker dat je het kan!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten