improvisatie buiten beeld

Bij het vak 3d deze periode hebben we enkel een schilderij van jeroen bosch als aan knopingspunt. Hieronder is het schilderij van hem te zien met de titel;

"De tuin der Lusten"





Vanuit dit beeld was het de bedoeling beelden te maken. Zoveel mogelijk zonder concept, gewoon beelden uit beelden laten ontstaan door het te doen.

Vanuit het beeld, wilde ik met vogels werken. De eerste weken heb ik dan ook vogels bestudeerd. In de klas ontstonden er echter andere dingen. Met maarten en marcel maakten we een tafereel vanuit de materialen die we op dat moment hadden. Toen was mijn rol nog vrij passief.

Maarten zag het wel zitten om met dit door te gaan. Het improviseren van dingen en daaruit ontstonden dan beelden.

We hebben weken achter elkaar onszelf te werk gezet voor een camera.

Het vastleggen van wat we gingen doen was meteen onze eerste beperking. We hadden echter enkel het beeld dat de camera opnam als resultaat. Hoe meer beperkingen we maakten door middel van het gebruikenn van alleen karton of touw of ijzerdraad. Hoe vrijer we werden in ons doen en laten.

Aan het einde van de rit hadden we dan ook meerdere improvisatie filmpjes en hebben we uiteindelijk besloten dat ieder zijn eigen visie op het project ging laten zien.
Eerst hebben we dit geprobeerd d.m.v. 3 verschillende camera standpunten. Dit gaf echter dezelfde indruk van onze bezigheden enkel alleen van een iets andere kant. Daarom zijn we de laatste week, ieder voor zich, een samenvatting gaan maken met al het beeld materiaal dat we hadden.

Allereerst hier de samenvatting van marcel;



Voor de samenvatting van maarten klik hier.

Dan hier mijn samenvatting, met als uitleg;

Ik vind dat we proberen vrij te zijn in alles wat we doen, we maken beelden die geen waarden meer hebben zodra ze af zijn. Ze verliezen hun boeiende factor en worden weer de materialen die het ervoor al waren. We begonnen met als insteek te gaan improviseren vanuit je gemoedstoestand beelden met elkaar maken. Door het reageren op elkaar ontstonden er bijzondere dingen. Je creert een wereld waarin je op dat moment kan zijn. We maken beelden die misschien wel geen begin en einde hebben. Door het op te nemen op een camera maken we een beperking. Een filmpje had een begin en einde, dus zo kreeg ons werk ook begin en einde. En langzamerhand komen er meer beperkingen, het rare was hoe meer die er kwamen hoe vrijer we ons gaan voelen. We gebruikten ons hele lichaam en werden zelf onderdeel van ons beeld.

Mijn conclusie is dat we door al onze beperkingen we weer vrij konden zijn.

En dus toen het beeld leeg was voor de camera, was onze blik breder dan onze eigen beperkingen.